Έχει συμβεί σε όλους.
''Μη, κάτσε, περίμενε, πρέπει να πάνε Instagram, φέρε λίγο και το δικό σου πιάτο, είναι πιο ωραία φτιαγμένο, ένα λεπτάκι θα πάρει...''
2 hours later...
Το φαγητό έχει κρυώσει, αλλά μπήκε το κατάλληλο φίλτρο στο Gram και πήρε ήδη 4 likes οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Και τι έγινε αν το φαί είναι κρύο και δεν τρώγεται; Τι κι αν η παρέα σου είναι με το κεφάλι κατεβασμένο σε μια μικρή οθόνη με τόση προσήλωση που αν είχε κάτσει άλλος στη θέση σου δεν θα είχε πάρει χαμπάρι κανείς; Τουλάχιστον χαίρονται το φαί τους. Βάζουν και hashtag #FoodPorn.
Τι εννοείς δεν χαίρονται; Μα τότε γιατί το κάνουν;
Και ερχόμαστε στην ουσία του σημερινού θέματος.
Όταν η τεχνολογία συναντά την σαρκική απόλαυση το αποτέλεσμα είναι εκτός ελέγχου.
Από την μία έχουμε κλειστεί στα σπίτια μας λόγω οικονομικής κρίσης παίζοντάς το μάγειρες, δοκιμάζοντας νέες συνταγές με απλά υλικά ζητωγραυγάζοντας παράλληλα για το Master Chef που παίζει παραδίπλα.
Από την άλλη έχουμε την βιομηχανία των σνακ/λιπαρών/σιροπιού καλαμποκιού που με τον καιρό έχει μπει στην καθημερινότητά μας, κάνοντας το σώμα και το μυαλό μας άρρωστο, να αποζητά βούτυρο και ζάχαρη.
Αλλά οι κάλυκές μας έχουν αλλάξει τόσο που εάν φάμε ένα φρούτο θα μας φανεί άγευστο και ανούσιο, ενώ στην πραγματικότητα περιέχει ό,τι χρειάζεται σε γλύκα και βιταμίνες ο κουρασμένος μας οργανισμός.
Μια δοκιμή αποχής από την ζάχαρη -και κυρίως από την κρυμμένη όπως αυτήν που υπάρχει σε κράκερ, σάλτσες ζυμαρικών και γιαούρτια με φρούτα- θα σας πείσει για τον εθισμό σας σ'αυτό το ισχυρό ναρκωτικό.
Και τέλος, το πράγμα έρχεται και δένει με τον εθισμό στα social media και την ανάγκη μας να βιώνουμε την αποδοχή του κόσμου, κάνοντας μας έτσι να νιώθουμε λιγότερο μόνοι.
Έτσι δημιουργήθηκαν τα hashtags τύπου #FoodPorn, τα βίντεο του YouTube με την ονομασία ''Mukbangs'', (θα κάνω ένα άρθρο αφιερωμένο ειδικά σε αυτά τα σόου διότι είναι κατηγορία από μόνα τους), τα σόου μαγειρικής, τα βιντεάκια με εύκολες συνταγές και οι ομάδες στο facebook που έχουν μόνη τους έννοια το τι θα φάμε πάλι σήμερα.
Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται ωραία και αθώα, και μπορεί να πει κάποιος ''Το φαί είναι απόλαυση, το μόνο που μας έμεινε, άσε μας ήσυχους''.
Κι εγώ εδώ θα απαντήσω ότι ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΔΩ βρίσκεται το πρόβλημα.
Όταν πιστεύεις ότι το φαγητό είναι το ΜΟΝΟ πράγμα που έχεις να περιμένεις στην ζωή σου, όταν πνίγεις τον πόνο σου με ένα δίλιτρο παγωτό, όταν ξεχνάς τις υποχρεώσεις σου εισπνέοντας μία πίτσα και μία δίλιτρη κόλα τότε λυπάμαι που θα το πω αλλά δεν ζεις.
Δεν είμαστε ούτε αγελάδες, ούτε πρόβατα να επιζητούμε μόνο τροφή και τίποτε άλλο.
Η μόνιμη ενασχόληση με το φαγητό μειώνει την πνευματικότητα ενός λαού και αυτό έχει πάρα πολλές συνέπειες, επηρεάζει από τους στόχους, την συμπεριφορά και τα θέλω μέχρι αποφάσεις που μπορούν να κοστίσουν ακριβά.
Εάν κάναμε μία αποτοξίνωση από τα βλαβερά φαγητά, την ζάχαρη, το αλκοόλ και τις μεγάλες ποσότητες κρέατος και λιπαρών, εάν τρώγαμε κανονικές μερίδες, κάναμε διαλογισμό, γυμναστική και αντιμετωπίζαμε τα προβλήματά μας με επιθετικό τρόπο και όχι αποφέυγοντάς τα, τότε η ζωή μας θα άλλαζε για πάντα.
Κι εγώ θα απαντήσω ΝΑΙ.
Ένα βήμα την φορά.
Σήμερα θα φας σούπα.
Αύριο θα νιώθεις ελαφρύς και υγιής.
Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να γυμναστείς.
Η γυμναστική θα έχει ως συνέπεια το να έχεις όρεξη να κάνεις τις δουλειές που άφησες πίσω και ίσως να βγεις μια βόλτα να πάρεις αέρα με φίλους ή χωρίς.
Αυτό στην συνέχεια θα σε κάνει να περνάς λιγότερη ώρα στο ίντερνετ και πάνω από το αυτοσχέδιο μίγμα μπισκότων και περισσότερη ώρα κάνοντας γυμναστική, δουλεύοντας και όντας πιο αποδοτικός στα πάντα γύρω σου.
Οι σχέσεις σου θα καλυτερεύσουν και οι επαγγελματικές ευκαιρίες θα διευρυνθούν.
Θα πραγματοποιήσεις τους στόχους και τα όνειρά σου.
Θα είσαι ευτυχισμένος.
Και ναι, όλα ξεκίνησαν με μία σούπα λαχανικών.
Εσύ τι θα φας απόψε; Ζωή ή απάθεια;
